Author: Denis Diderot
Quotes of Author: Denis Diderot
{Ik luister naar hem, en als hij de scène van de koppelaar en het meisje dat verleid wordt voordraagt, word ik door twee tegengestelde opwellingen aangegrepen, ik weet niet of ik moet lachen of kwaadworden. Ik heb het er moeilijk mee: tien keer onderdrukt een schaterlach mijn woede, tien keer eindigt mijn diepe verontwaardiging in een schaterlach. Ik ben geheel van streek door zoveel scherpzinnigheid en laaghartigheid, door de afwisseling van zulke juiste en zulke verkeerde denkbeelden, door een zo totale perversiteit der gevoelens, een zo grote verdorvenheid en een zo ongewone openhartigheid. Hij merkt de strijd die in mij woedt en vraagt: Wat is er?}
IK. Niets.
HIJ. U schijnt in de war te zijn.
IK. Dat ben ik ook.
HIJ. Maar wat raadt u me dan aan?
IK. Over iets anders te praten. Ach, ongeluksvogel, bent u altijd zo geweest of bent u zo diep gezonken?
HIJ. Dat geef ik toe. Maar trekt u zich mijn toestand niet zo aan. Het was niet mijn bedoeling u verdriet te doen, toen ik mijn hart voor u uitstortte. Ik heb bij die mensen nog wat gespaard. Zoals u weet kreeg ik alles wat ik nodig had, absoluut alles, en ze gaven me nog wat extra zakgeld voor mijn persoonlijke pleziertjes.
{Dan begint hij met zijn vuisten op zijn voorhoofd te slaan, zich op de lippen te bijten en met een verwilderde blik naar het plafond te staren, terwijl hij uitroept: Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik heb wat opzij gelegd, de tijd is voorbij gegaan en dat is al veel gewonnen. As I listened to him describing the scene of the procurer seducing the young girl, I found myself torn between two conflicting emotions, between a powerful desire to laugh and an overwhelming surge of indignation. I was in agony. Again and again a roar of laughter prevented my rage bursting forth; again and again the rage rising in my heart became a roar of laughter. I was dumbfounded by such shrewdness and such depravity; by such soundness of ideas alternating with such falseness; by so general a perversity of feeling, so total a corruption, and so exceptional a candour. He saw how agitated I was. 'What's the matter?' he asked.ME: Nothing.HIM: I think you're upset.ME: Indeed I am.HIM: So what do you think I should do?ME: Talk about something else. What a wretched fate, to have been born and to have fallen so low!HIM: I agree. But don't let my state affect you too much. In opening my heart to you, it was not my intention to upset you. I've managed to save a little, while I was with those people. Remember I wanted for nothing, nothing whatsoever, and they also made me a small allowance for incidentals. {Here he began to strike himself on the forehead with his fist, bite his lips, and roll his eyes like a lunatic, then he said:} What's done is done. I've put a bit aside. Time's passed, so I'm that much to the good philosophyscoundrel
