Büyükannemin ilginç bir teorisi vardı: Hepimiz içimizde bir kutu kibritle...

Büyükannemin ilginç bir teorisi vardı: Hepimiz içimizde bir kutu kibritle doğarız. Ama tek başımıza bunu yakamayız. Deneyde görüldüğü gibi oksijene ve mum alevine ihtiyacımız vardır. Örneğin, oksijen, sevdiğiniz insanın nefesinden gelebilir. Mum aleviyse güzel bir yemek,müzik, okşamalar ya da güzel sözlerdir. Bunlarda biri patlamaya neden olur ve içimizdeki kibritlerin birini yakar. Bir an yoğun bir heyecan hissederiz. İçimizde çok hoş bir sıcaklık yayılır. Bu sıcaklık zamanla yavaş yavaş yok olur. Sonra yeni bir patlama olur ve içimizde bir kibrit daha yanar. Bu duyguyu yaşamak isteyen herkes kendi içindeki patlayıcıları keşfetmek zorundadır. Bunlar yanarak ruhumuzun beslenmesine yardımcı olur. Yani başka türlü söylersek, bu yanma ruhumuza enerji verir. Bir kişi kendi tutuşturucularını zaman içinde keşfedemezse, içindeki kibritler nemlenir, hiçbir şekilde yanmaz olur.
O zaman ruhumuz bedenimizi terk eder. Karanlıkların içinde el yordamıyla boş yere kendisine besin arar. Ona besi sağlayacak tek kaynağın terk ettiği, soğuktan titreyen o vücutta olduğunu bilmez.