Στις μέρες μας τα περισσότερα εκπαιδευτικά προγράμματα {συχνά κάτω από την πίεση επιτροπών πιστοποίησης ή ασφαλιστικών εταιρειών} προσφέρουν εκπαίδευση μόνο σε βραχείες «εμπειρικά υποστηριζόμενες» ψυχοθεραπείες, οι οποίες συνίστανται σε εξαιρετικά συγκεκριμένες τεχνικές που απευθύνονται σε εξειδικευμένες διαγνωστικές κατηγορίες όπως η κατάθλιψη, η διαταραχή πρόσληψης τροφής, οι κρίσεις πανικού, η διπολική διαταραχή, οι εθισμοί ή συγκεκριμένες φοβίες. Η ανησυχία μου είναι μήπως οι συγκεκριμένες παθήσεις στις οποίες επικεντρώνεται αυτήν την εποχή η ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση έχουν σαν αποτέλεσμα να πάψουμε να βλέπουμε τον άνθρωπο ως όλο και μήπως η ανθρωπιστική ολιστική προσέγγιση που χρησιμοποίησα με τους δέκα θεραπευόμενους που αναφέρω εδώ χαθεί για πάντα. Παρότι η έρευνα για την αποτελεσματικότητα της ψυχοθεραπείας εξακολουθεί σταθερά να δείχνει ότι ο πιο σημαντικός παράγοντας που καθορίζει την έκβαση είναι η θεραπευτική σχέση, στα μεταπτυχιακά προγράμματα ψυχοθεραπείας η εκπαίδευση σπανιότατα ασχολείται με την υφή, τη δημιουργία και την εξέλιξη της σχέσης αυτής.
( Irvin D. Yalom )
[ Creatures of a Day: And Other ]
www.QuoteSweet.com