Ο Μπρόιερ προσπάθησε να αποτινάξει το θάνατο απ' το μυαλό του. Μουρμούρισε το...

Ο Μπρόιερ προσπάθησε να αποτινάξει το θάνατο απ' το μυαλό του. Μουρμούρισε το αγαπημένο του ξόρκι, τη φράση του Λουκρητίου: «Όπου είναι ο θάνατος, εγώ δεν είμαι. Όπου είμαι εγώ, ο θάνατος δεν είναι. Γιατί ν' ανησυχώ;» Αλλ' αυτό δεν βοήθησε.
Τίναξε το κεφάλι του, προσπαθώντας να διώξει αυτές τις μακάβριες σκέψεις. Από που του είχαν έρθει; Απ' την κουβέντα για το θάνατο που έκανε με τον Νίτσε; Όχι, μάλλον δεν του τις έβαλε ο Νίτσε στο μυαλό, απλώς τις απελευθέρωσε. Πάντα ήταν εκεί. Όλες τις είχε ξανασκεφτεί. Σε ποια περιοχή του μυαλού του όμως κατοικούσαν, όταν δεν τις σκεφτόταν; Ο Φρόυντ είχε δίκιο: πρέπει να υπάρχει μια δεξαμενή σύνθετων σκέψεων στον εγκέφαλο, πέρα απ' τη συνείδηση, αλλά σε ετοιμότητα, έτοιμες οποιαδήποτε στιγμή να κληθούν να παρελάσουν στη σκηνή της συνειδητότητας.
Και σ' αυτή τη μη συνειδητή δεξαμενή, δεν θα υπάρχουν μόνο σκέψεις, αλλά και συναισθήματα! Πριν λίγες μέρες, μέσ' απ' το αμάξι του, ο Μπρόιερ κοίταξε το διπλανό αμάξι. Τα δυό του άλογα τριπόδιζαν τραβώντας πίσω τους την καρότσα, που μέσα της κάθονταν δυο επιβάτες, ένα σκυθρωπό ηλικιωμένο ζευγάρι. Όμως δεν υπήρχε αμαξάς. Ένα αμάξι φάντασμα! Ο τρόμος τον τύφλωσε, κι είχε μια στιγμιαία εφίδρωση: τα ρούχα του μέσα σε δευτερόλεπτα έγιναν μούσκεμα. Κι έπειτα φάνηκε ο οδηγός του αμαξιού: είχε απλώς σκύψει για να δέσει την μπότα του.
Στην αρχή ο Μπρόιερ είχε γελάσει με την ανόητη αντίδρασή του. Αλλά όσο περισσότερο τη σκεφτόταν, τόσο συνειδητοποιούσε ότι, όσο ορθολογιστής κι ελεύθερος διανοητής κι αν ήταν, στο μυαλό του όμως κρύβονταν φωλιές υπερφυσικού τρόμου. Κι όχι πολύ βαθιά: «εφημέρευαν», βρίσκονταν δευτερόλεπτα μακριά απ' την επιφάνεια. Α, να υπήρχε μια λαβίδα να ξεριζώσει αυτές τις φωλιές, σαν τις αμυγδαλές!