Η αλήθεια ήταν ότι είχα μπροστά μου μια πολύ βαρετή γυναίκα, κι έπρεπε να της το...

Η αλήθεια ήταν ότι είχα μπροστά μου μια πολύ βαρετή γυναίκα, κι έπρεπε να της το δώσω να το καταλάβει με κάποιον αποδεκτό τρόπο. Μπορούσε ν' αρνείται την ευθύνη για οτιδήποτε άλλο -για την απουσία φίλων στη ζωή της, για τον κόσμο που είναι σκληρός με τους ανθρώπους χωρίς σύντροφο, για τη φρίκη της ζωής στα προάστια-, αλλά δεν θα της επέτρεπα ν' αρνηθεί την ευθύνη ότι μ' έκανε να βαριέμαι.
Δεν τόλμησα να ξεστομίσω τη λέξη βαρετή - παραήταν αόριστη και μειωτική. Έπρεπε να είμαι ακριβής και εποικοδομητικός. Ρώτησα τον εαυτό μου τι ακριβώς ήταν τόσο βαρετό μαζί της, και ξεχώρισα δύο πολύ εμφανή χαρακτηριστικά. Πρώτ' απ' όλα, δεν αποκάλυπτε ποτέ τίποτα στενά προσωπικό για τον εαυτό της. Δεύτερον, έφταιγε αυτό το ηλίθιο γελάκι της, το βεβιασμένο κέφι της, η απροθυμία της να είναι σοβαρή, όπως αρμόζει στην περίσταση.
Θα ήταν δύσκολο να της τα επισημάνω αυτά τα χαρακτηριστικά της, χωρίς να την πληγώσω. Αποφάσισα ν' ακολουθήσω μια γενική στρατηγική: η βασική μου θέση θα ήταν ότι εγώ θέλω να έρθω πιο κοντά της αλλά ότι η συμπεριφορά της μ' εμποδίζει. Σκέφτηκα πως δύσκολα θα την προσέβαλλε οποιαδήποτε κριτική, αν τη διατύπωνα σ' αυτό το πλαίσιο. Μόνο ευχαριστημένη μπορούσε να ήταν που ήθελα να τη γνωρίσω καλύτερα. Αποφάσισα να ξεκινήσω από το πόσο λίγα αποκάλυπτε για τον εαυτό της και, προς το τέλος μιας ιδιαζόντως υπνωτικής συνεδρίας, πήρα το ρίσκο.