Artık sabah güneşi ufkun üzerindeydi ve eski mahallemdeki evlerin arasından bir silah atışı gibi üzerime geliyordu. Gözlerimi korudum. Ekim ayının başlarında, kaldırıma itilmiş yaprak yığınları çoktan oluşmuştu - buradaki sonbaharlarımdan hatırladığımdan daha fazla yaprak vardı - ve gökyüzünde açık alan yoktu. Sanırım bir süredir eve gitmediğinizde en çok fark ettiğiniz şey, anılarınızın etrafındaki ağaçların ne kadar büyümüş olduğudur.
(By now, the morning sun was just over the horizon and it came at me like a sidearm pitch between the houses of my old neighborhood. I shielded my eyes. This being early October, there were already piles of leaves pushed against the curb-more leaves than I remembered from my autumns here-andless open space in the sky. I think what you notice most when you haven't been home in a while is how much the trees have grown around your memories.)
Kahraman, sabah güneşinin beklenmedik bir şekilde onlara vurduğu çocukluk mahallelerine dönmeyi yansıtır. Bu Ekim ayı sabahı, kaldırım boyunca toplanan önemli miktarda düşmüş yaprak, geçmiş ziyaretlerinden hatırladıklarından daha fazla işaretleniyor. Her şey biraz daha kalabalık görünüyor, bir zamanlar bildikleri alan için acı tatlı bir nostalji yaratıyor.
Değişiklikleri emdikçe, zamanın tanıdık manzaralarını değiştirdiği ortaya çıkıyor. Şimdi daha dolgun ve daha uzun olan ağaçlar, bir zamanlar anılarını karakterize eden açık gökyüzünü gölgede bırakıyor. Bu...