Bu perspektif, anlatıcının yaşamın öngörülemezliği ve babalarının sıkıntı üzerindeki zaferini anlamasını vurgular. Keder tarafından oyulmak yerine, babasının en kötü koşullarına rağmen iyi yaşama yeteneğini tanırlar. Bu kabul, anlatıcıya, ölümünü yas tutmak yerine babalarının hayatını kutlamak için eşsiz bir yetenek sağlar ve Helen ile yaşanan daha acı verici kayıplarla keskin bir şekilde zıttır.