Babamın ölümü beni Helen'in sahip olduğu gibi oymadı. Sonuçta, herkes çocukken kafasına tekmelendiğinde babanın geri döndüğünü varsaymıştı. Bunun yerine, ölümü aldatmıştı ve gimp ve konuşma engeline rağmen, istediği şeyi yaparak uzun bir yaşam sürdü. En iyi kartları çizmemişti, ama elini iyi oynamıştı, o zaman üzüntü için ne vardı?
(Dad's death didn't hollow me out the way Helen's had. After all, everyone had assumed Dad was a goner back when he got kicked in the head as a child. Instead, he had cheated death and, despite his gimp and speech impediment, lived a long life doing pretty much what he wanted. He hadn't drawn the best of cards, but he'd played his hand darned well, so what was there to grieve over?)
Anlatıcı, babalarının ve Helen'in ölümlerinin zıt etkilerini yansıtır. Babamın geçmesi beklenirken, neredeyse onu öldüren çocukluk yaralanması göz önüne alındığında, olasılıklara meydan okumayı ve hayatı esneklikle kendi şartlarıyla yaşamayı başardı. Kişisel seçimlerle dolu uzun ömrü, anlatıcı için kayıptan ziyade bir kabul duygusu yarattı. Babamın sahip olduğu şeyden en iyi şekilde yararlandığını hissediyorlar, derin keder hissetmelerini zorlaştırıyorlar.
Bu perspektif, anlatıcının yaşamın öngörülemezliği ve babalarının sıkıntı üzerindeki zaferini anlamasını vurgular. Keder tarafından oyulmak yerine, babasının en kötü koşullarına rağmen iyi yaşama yeteneğini tanırlar. Bu kabul, anlatıcıya, ölümünü yas tutmak yerine babalarının hayatını kutlamak için eşsiz bir yetenek sağlar ve Helen ile yaşanan daha acı verici kayıplarla keskin bir şekilde zıttır.