Korku, bir zayıflık işareti değil, sağlıklı bir içgüdedir. Felines, kurtlar, sırtlanlar ve çoğu insan için yaygın olan doğal bir kendini savunma mekanizmasıdır. Meyve yarasaları bile korkuyu bilir ve ben de bunları selamlıyorum. Eğer dünyanın şimdi tuhaf olduğunu düşünüyorsanız, vahşi hayvanların korkusu olmasının ne kadar garip olacağını hayal edin.
(Fear is a healthy instinct, not a sign of weakness. It is a natural self-defense mechanism that is common to felines, wolves, hyenas, and most humans. Even fruit bats know fear, and I salute them for it. If you think the world is weird now, imagine how weird it would be if wild beasts had no fear.)
Korku, bir kusurdan ziyade hayati ve içgüdüsel bir yanıt olarak tasvir edilir. Bu duygu, kedigiller ve kurtlar gibi vahşi hayvanlardan insanlara kadar türler arasında yankılanır ve korkunun hayatta kalmanın doğasında koruyucu bir mekanizma olarak hizmet ettiğini vurgular. Meyve yarasaları gibi daha az korkulan yaratıkların sergilediği evrensel bir deneyimdir. Çeşitli varlıklar arasındaki bu ortaklık, kaotik ortamlarda dengeyi korumadaki korkunun önemini göstermektedir.
Korkusuz bir dünyayı hayal etmek, doğadaki temel rolünü vurgular. Yırtıcılar ve av bu içgüdüye sahip olmadıysa, yaşamın gerçekleri çok daha öngörülemez ve tehlikeli hale gelecektir. Hunter S. Thompson'un içgörüleri bize korkunun sadece hayatta kalma için önemli bir özellik değil, aynı zamanda yaşamın doğal bir parçası olduğunu, etkileşimleri şekillendirdiğini ve ekosistemdeki tüm canlıların güvenliğini sağladığını hatırlatıyor.
