1979, Brandeis Spor Salonu'nda bir basketbol oyunu. Takım iyi gidiyor ve öğrenci bölümü bir ilahi başlıyor, biz bir numarayız! Biz bir numarayız! Morrie yakınlarda oturuyor. Tezahüratla şaşkın. Bir noktada, bir numaralıız! Yükseliyor ve bağırıyor, iki numara olmanın nesi yanlış? Öğrenciler ona bakar. Zikir etmeyi bırakıyorlar. O oturuyor, gülümsüyor ve muzaffer.
(It is 1979, a basketball game in the Brandeis gym. The team is doing well, and the student section begins a chant, We're number one! We're number one! Morrie is sitting nearby. He is puzzled by the cheer. At one point, in the midst of We're number one! he rises and yells, What's wrong with being number two? The students look at him. They stop chanting. He sits down, smiling and triumphant.)
1979'da, Brandeis Üniversitesi'ndeki bir basketbol maçı sırasında, öğrenci bölümü tutkuyla "Bir numarayız!" Heyecanın ortasında, Morrie ayağa kalkar, ilk olduğu için ateş tarafından karıştırılır. Kalabalığı, ikinci olmanın değerini yüksek sesle iddia ederek, tezahüratlarını hemen durdurarak sorguluyor. Beklenmedik kesintileri, öğrencileri sözlerini işlerken anlık olarak sersemletir.
Morrie'nin ifadesi bireysellik ve öz-değer hakkında derin bir dersi vurgular. Yarışma ve üstünlük için acımasız güdüyü takip etmek yerine, kendine karşı dürüst olmanın ve hayattaki tüm pozisyonları kucaklamanın...