Morrie, yumuşakça dedim. Koç, düzeltti. Coach, dedim. Bir titreme hissettim. Kısa patlamalarla konuştu, havayı soludu, sözleri veriyordu. Sesi ince ve ahlaksızdı. Merhem kokuyordu. Sen ... iyi bir ruhsun. İyi bir ruh. Bana denedi ... Fısıldadı. Ellerimi kalbine taşıdı. Burada boğazımda bir çukurum varmış gibi hissettim. Antrenör? Ahh? Nasıl güle güle diyeceğimi bilmiyorum. Elimi zayıf bir şekilde okşadı, göğsünde tuttu.
(Morrie, I said softly. Coach, he corrected.Coach, I said. I felt a shiver. He spoke in short bursts, inhaling air, exhaling words. His voice was thin and raspy. He smelled of ointment.You ... are a good soul. A good soul.Touched me ... he whispered. He moved my hands to his heart. Here.It felt as if I had a pit in my throat. Coach?Ahh?I don't know how to say good-bye.He patted my hand weakly, keeping it on his chest.This ... is how we say ... good-bye ...)
Anlatıcı ve Morrie arasındaki duygusal değişim derin bağlarını vurgular. Anlatıcı yaklaşımını yumuşatırken, Morrie "koçu" olarak adlandırılırken, hem rahatlık hem de üzüntü duygusu uyandırır. Morrie'nin zayıf sesi ve varlığının sıcaklığı, anılar ve söylenmemiş duygularla dolu dokunaklı bir atmosfer yaratıyor. Anlatıcıyı "iyi bir ruh" olarak kabul etmesi, etrafındaki kişiler üzerindeki etkisinin altını çizmeye hizmet ediyor.
Bu veda anı özellikle hareket ediyor, çünkü Morrie anlatıcıyı ellerini kalbine koyarak fiziksel olarak hissetmeye yönlendiriyor. Anlatıcı, "boğazındaki çukur" tarafından sembolize edilen kayıp duygularını ifade etmekle derin bir mücadele yaşar. Morrie'nin nazik bir güvencesi ve veda etme hakkındaki son sözleri, ilişkilerinin özünü kapsüller, sadece veda değil, ortak anlarının bir kutlaması haline getirir.