Durumumu al. Şimdi utanmam gereken şeyler değil, yürüyebilmek, kıçımı silememek, ağlamak isteyen bazı sabahları uyandırmak, onlar hakkında doğuştan utanç verici veya şekillendirme. Kadınların yeterince ince olmadığı veya erkeklerin yeterince zengin olmadığı için de aynı şey. Sadece kültürümüzün inanması gereken şey bu. İnanma.
(Take my condition. The things I am supposed to be embarrassed about now-not being able to walk, not being able to wipe my ass, waking up some mornings wanting to cry-there is nothing innately embarrassing or shaming about them. It's the same for women not being thin enough, or men not being rich enough. It's just what our culture would have you believe. Don't believe it.)
Konuşmacı, bu konuların utanç veya utanç duygularını uyandırmaması gerektiğini vurgulayarak, temel görevlerde yürüyememek veya yardıma ihtiyaç duymamak gibi kişisel mücadelelere yansır. Bunun yerine, toplumsal standartların genellikle kabul edilebilir olarak kabul edilen şeyleri dikte ettiğini, bu da gereksiz yetersizlik duygularına yol açtığını iddia ediyorlar.
Duygu, fiziksel sınırlamaların ötesinde, kadınlar için beden imajı ve erkekler için finansal başarı gibi daha geniş toplumsal baskılara uzanır. Konuşmacı, bu kültürel normları reddetmeye teşvik eder ve bireyleri gerçeklerini utanmadan kucaklamaya teşvik eder ve kendisinin daha şefkatli bir görüşünü teşvik eder.