Zamanın suç olarak kötüye kullanılması hatalara işaret ediyordu. Onları yakalamak, fark etmek çok önemliydi. Eğer zihninizde yararlı ve hatalı bilgi arasında ayrım yapmadıysanız, o zaman hiçbir şey öğrenmiyordunuz, yalnızca cehaletin yerine yanlış inancı koyuyordunuz ki bu bir gelişme değildi. Ancak adamın açıklamasının doğru olan kısmı, açıkça konuşmanın yararsızlığıyla ilgiliydi. Öğretmenin hatalı olduğunu bilirsem ve hiçbir şey söylemezsem, o zaman bilen tek kişi ben kalırım ve bu bana öğretmene inananlara karşı bir avantaj sağlar.
(The criminal misuse of time was pointing out the mistakes. Catching them―noticing them―that was essential. If you did not in your own mind distinguish between useful and erroneous information, then you were not learning at all, you were merely replacing ignorance with false belief, which was no improvement. The part of the man's statement that was true, however, was about the uselessness of speaking up. If I know that the teacher is wrong, and say nothing, then I remain the only one who knows, and that gives me an advantage over those who believe the teacher.)
Yazar, "Ender'in Gölgesi" kitabından alınan pasajda, öğrenme sürecinde doğru ve yanlış bilgiyi ayırt etmenin önemine vurgu yapıyor. Basitçe hataları belirlemek çok önemlidir; Bu yetenek olmadan, kişi yalnızca cehaletin yerine yanlış yönlendirilmiş inançları koyma riskiyle karşı karşıya kalır ki bu da gerçek öğrenmeyi teşkil etmez. Hataları tanımak, bireylerin yalnızca yanlış bilgi biriktirmek yerine gerçek bir anlayış geliştirmelerine olanak tanır.
Üstelik bu ifade, bilgi edinmedeki bir paradoksun altını çiziyor: Bir kişi bir hatanın farkına varıp sessiz kalmayı seçtiğinde, o kişi yanılgıya düşen diğerlerine göre bir avantaja sahip olur. Bu kavram, bilgiyi saklamanın, bilgili kişinin başkalarının bilgisizliğinden yararlandığı bir güç dinamiği yaratabileceğini ileri sürmektedir. Sonuçta bu, eğitim bağlamlarında bilgi paylaşımının etiği hakkında soruları gündeme getiriyor.
