Kültür, ölmek üzere olana kadar bu tür şeyleri düşünmeye teşvik etmez. Egotist şeyler, kariyer, aile, yeterli paraya sahip, ipotekle tanışmak, yeni bir araba almak, kırıldığında radyatörü tamir ediyoruz- sadece devam etmek için trilyonlarca küçük eylemle ilgiliyiz. Yani geri dönme ve hayatlarımıza bakma ve deme alışkanlığına girmiyoruz, hepsi bu mu? Tüm istediğim bu mu? Bir şey eksik mi?
(The culture doesn't encourage you to think about such things until you're about to die. We're so wrapped up with egotistical things, career, family, having enough money, meeting the mortgage, getting a new car, fixing the radiator when it breaks-- we're so involved in trillions of little acts just to keep going. So we don't get into the habit of standing back and looking at our lives and saying, is this all? Is this all I want? Is something missing?)
Alıntı, toplumun bireyleri günlük sorumlulukları ve maddi arayışları olan bireyleri nasıl rahatsız ettiğini ve yaşamın daha derin anlamı hakkında içgözlem için çok az yer bıraktığını yansıtır. İnsanlar kariyerleri, aile yükümlülükleri ve finansal konuları tarafından tüketilir ve bunlara düşünceli düşünceye öncelik verirler. Sıradan görevlere bu acımasız odaklanma, gerçekten önemli olandan kopukluk duygusuna yol açabilir.
Sadece mortalite ile karşı karşıya kaldığında bireyler hayatlarını duraklatma ve sorgulama eğilimindedir, doyum ve amaç hakkındaki düşünceleri yönlendirir....