Seksenler oldu. Doksanlar oldu. Ölüm ve hastalık, şişman ve kellik oldu. Daha büyük bir maaş çekiyle çok fazla rüya gördüm ve bunu yaptığımı hiç fark etmedim. Yine de Morrie, üniversite yıllarımızın harikasıyla konuşuyordu, sanki uzun bir tatildeydim. Kalbinizi paylaşacak birini buldun mu? diye sordu. Topluluğunuza mı veriyorsunuz? Kendinizle huzur içinde misiniz? Olabildiğince insan olmaya mı çalışıyorsun? Bu tür sorularla derinden boğuştuğumu göstermek istedim. Bana ne oldu? Bir zamanlar kendime söz verdim
(The eighties happened. The nineties happened. Death and sickness and getting fat and going bald happened. I traded lots of dreams for a bigger paycheck, and I never even realized I was doing it. Yet here was Morrie talking with the wonder of our college years, as if I'd simply been on a long vacation. Have you found someone to share your heart with? he asked. Are you giving to your community? Are you at peace with yourself? Are you trying to be as human as you can be? I squirmed, wanting to show I had been grappling deeply with such questions. What happened to me? I once promised myself)
Geçit, zamanın geçişine ve yaşlanma, hastalık ve daha yüksek bir gelir için yapılan fedakarlıklar da dahil olmak üzere hayatın getirdiği değişikliklere yansır. Anlatıcı, biraz üzücü bir şekilde, bu değiş tokuşların hayallerin kaybına ve kişisel tatmin olmasına yol açtığını fark ediyor. Morrie ile konuşurken, anlatıcı, yaşamın ihmal etmiş olabileceği önemli yönlerini hatırlatır.
Morrie'nin aşk, toplum katılımı ve kişisel barış hakkındaki soruları anlatıcıda rahatsızlık duygusunu kışkırttı. Kendi yolculuğuna yansır ve daha önceki anlamlı arayışları benimseme vaatlerinden nasıl uzaklaştığını merak eder. Değerleriyle olan bu yüzleşme, onu hayatta gerçekten önemli olanı maddi başarının ötesinde yeniden düşünmeye zorlar.