Tom, suçluluk duygusundan bahsettiğim son mektubumu hatırlıyor musun? Bu düşüncelerin hiçbirini unutmadım; aslına bakılırsa hâlâ kafamın içinde çalkalanıyorlar ve sonunda beni nereye taşıyacaklarını bilmiyorum. Son yazdığımdan bu yana, suçlulukla ilgili zorlayıcı bir öneriyle karşılaştım: Bunun sadece bir duygu değil, bir gerçek olabileceği.
(Tom, remember my last letter, when I talked about guilt? I haven't forgotten any of those thoughts; as a matter of fact, they are still churning in my head, and I don't know where they will eventually carry me. Since I last wrote, I did come up with one challenging proposition about guilt: that it could be a fact, and not just a feeling.)
Yazar bir mektupta zihninde çözümlenmemiş olarak kalan ısrarcı suçluluk düşüncelerini yansıtıyor. Bu duyguların düşüncelerini meşgul etmeye devam ettiğini, bunun da kendisini belirsiz bir hedefe götürebilecek bir iç mücadeleye işaret ettiğini belirtiyor. Suçluluğunun kalıcı doğası, insan duygularının karmaşıklığını, özellikle de bu duyguların zamanla kişinin zihinsel durumunu nasıl etkileyebileceğini vurguluyor.
Dahası, kışkırtıcı bir fikir ortaya koyuyor: Suçluluk yalnızca duygusal bir tepki olmayabilir, aynı zamanda nesnel bir gerçeklik olarak da görülebilir. Bu bakış açısı, suçluluğun somut çıkarımlara sahip olabileceğini, eylemleri ve davranışları salt duyguların ötesinde şekillendirebileceğini öne sürüyor. Suçluluğun ikili doğasına ilişkin bu araştırma, suçluluğun kişinin ruhu ve ahlaki pusulası üzerindeki derin etkisini vurguluyor.
