Şanssız Solucan Olly, Radyo 4'te yayınlanan bir radyo oyunu. Peki ben neyim? - Sen, Hugo, o beni kulak mememden öpüyor, geceleri televizyonda rastladığın, müstehcen, düşük bütçeli bir Fransız filmi. Sabah pişman olacağını biliyorsun ama yine de izliyorsun. Avluda birisi unutulmuş bir şarkıyı ıslıkla çalıyor.
(So Unlucky Worm Olly is a radio play on Radio 4. And what am I? - You, Hugo, she kisses me on the earlobe, is a dirty low-budget French film that you happen to come across on TV at night. You know you'll regret it in the morning, but you watch it anyway. Down in the yard someone is whistling a forgotten song.)
"Unglückswurm Olly", Radyo 4'te yayınlanan bir sesli oyundur. Eğlenceli bir sohbette, bir karakter diğerini "ucuz, düşük bütçeli bir Fransız filmi" olarak tanımlıyor ve bu filmin sonradan pişmanlığa yol açabileceğini fark ederek gece geç saatlerde farkında olmadan izliyor. sabah olmasına rağmen hâlâ izlemeye mecbur hissediyorum. Bu metafor, nostalji ve kişisel farkındalığın bir karışımını çağrıştıran görünüşte önemsiz deneyimlerin cazibesini vurguluyor.
Bu alıntı David Mitchell'in "Kemik Saatleri" adlı romanından alınmıştır ve onun karakteristik mizah ve dokunaklılık karışımını sergiliyor. Aşağıda unutulmuş bir şarkının ıslıkla çalınmasından söz edilmesi, zengin bir işitsel sahne ekleyerek, hafızayla ve anlatıya nüfuz eden zamanın geçişiyle temel bir bağlantı olduğunu düşündürerek, günlük anların deneyimlerimiz ile nasıl derinden yankılanabileceğini vurguluyor.