O anda daha önce hissettiğimden daha yalnız hissettim ve bu yalnızlık ciğerlerimde çömelmiş gibi görünüyordu ve en az nefesim dışında hepsini eziyor gibi görünüyordu. Söyleyecek...

Üzücü, hepsinin dengesizliği. Çocuklar neden bir ebeveynden bu kadar çok şey varsayıyor ve diğerini daha düşük, daha gevşek bir standarda tutuyor?

Büyükannenin cenneti bittiğinde onu geri istiyoruz, teşekkürler.

Aniden ayrıntılar son derece önemli göründü. Ayrıntılar tutunulacak bir şeydi, kendimi hikayenin içine sokmanın bir yoluydu.

Sesini duyurmamak vazgeçmenin zemin katıdır, vazgeçmek de kendine zarar vermenin zemin katıdır. O kadar da değil, ne anlamı var? Daha çok, fark nedir?

Ama sonra yaptı. O öldü. Artık ziyaret yok, daha fazla telefon görüşmesi yok. Ve farkına bile varmadan, sanki köklerim çekilmiş gibi, sanki bir nehrin bir yan dalından aşağı...

Anneler çocuklarıyla ilgili bazı yanılsamaları desteklerler ve benim yanılsamalarımdan biri de benim olduğum kişiden hoşlandığım, çünkü o öyle olduğuydu. O öldüğünde bu fikir de...

Çocuklar onları atlatan sevgiyi kovalıyorlar ve benim için babamın sevgisiydi. Bir evrak çantasındaki kağıtlar gibi onu sakladı. Ve oraya girmeye çalıştım.

O umurundaydı. Bir bok verdi. Kendimi hayatta tutacak kendime olan saygımdan bile yoksun olduğumda, o yaralarımı sildi ve ben tekrar oğul olmaya başladım; Senin gece yastığına düşmen...

Yanlış seçim yaptım, "Fısıldadım. Annem başını salladı." Bir çocuğun asla seçmemesi gerekmiyor.

Annenin oğlu olabilirsin, babanın oğlu olabilirsin, ama ikiniz de olamazsın. Böylece kaybedebileceğinizi düşündüğünüze yapışıyorsun.

Gerçek şu ki, çizgi yok. Sadece senin hayatın, onu nasıl bozduğun ve sizi kurtarmak için orada kim var. Ya da kim değil.

Artık tehlikede olmadığınızda işler değişiyor.

Hayatımda geri alabilmeyi dilediğim birçok şey var. Birçok anı yeniden canlandıracağım.

Onun ifadesinde eski, sarsılmaz bir endişe dağını gördüm. Ve annene baktığınızda fark ettim, şimdiye kadar bileceğin en saf aşka bakıyorsun

Kayıp sevilen biri senden önce göründüğünde, kalbiniz değil, onunla savaşan beyninizdir.

İnanç, sıkı çalışma, sevgi; bunlara sahipsiniz, her şeyi yapabilirsiniz.

Ama tüm hikayelerinizin arkasında her zaman annenizin hikayesi vardır, çünkü onunki sizinkinin başladığı yerdir.

Çocukluk hakkında asla gitmenize izin vermeyen nedir, bu kadar harap olsanız bile, hiç çocuk olduğunuza inanmak zor?

Artık birisinin seni ne kadar çok istediğini biliyorsun Charley. Çocuklar bazen bunu unutuyorlar. Gerçekleştirilen bir dilek yerine kendilerini bir yük olarak görürler.

Her zaman bir yerde bir şeyler oluyor.

Canımı almaya çalıştığım için şimdi utanıyorum. Bu o kadar kıymetli bir şey ki. Beni umutsuzluğumdan kurtaracak kimsem yoktu ve bu bir hataydı. İnsanları yakın tutmak gerekiyor....

Ve annenize baktığınızda fark ettim, bileceğiniz en saf sevgiye bakıyorsunuz.

Seni her gün seviyorum anne

Annesi tarafından utanan bir çocuk, "dedi", "sadece yeterince uzun yaşamamış bir çocuk.

Hayalleriniz gerçekleştiğinde olan tek şey, düşündüğünüzün olmadığını yavaş, erimiş bir farkındadır.

Bir ailen var Charley. İyi ya da kötü için. Bir ailen var. Onları takas edemezsin. Onlara yalan söyleyemezsin. Bir kerede iki koşamazsınız, ileri geri ikame edemezsiniz. Ailenizle dalga...

Annenle geçirebileceğin saatleri sayıyorsun, bu başlı başına bir ömür.

Benim için dipsiz bir sevgisi vardı.

Bir şişeye teslim ettiğim günleri düşündüm ... hatırlayamadığım geceler ... sabahları uyudum ... kendimden koşan tüm zaman.