Naguib Mahfouz, "Düğün Şarkısı" adlı kitabında, özgürlük için insan isteklerinin ironisini araştırıyor. Bireylerin genellikle hükümet kontrolünden kurtulmaları için özlem duyduklarını, ancak birçoğunun kendilerine dayattıkları sınırlamalarla yüzleşmek veya değiştirmek istemediklerini öne sürüyor. Bu paradoks, kişisel kendini kısıtlamanın bazen daha geniş toplumsal özgürlük arzusuyla çeliştiği toplum içinde daha derin bir mücadeleyi vurgular.
Alıntı özgürlüğün karmaşıklığını vurgular. Kurtuluş arzusu insan deneyiminde ortak bir tema olsa da, Mahfouz gerçek özgürlüğün içgözlem ve kişisel kısıtlamaların üstesinden gelme cesaretini gerektirdiğini vurgulamaktadır. Bireyler kendi sınırlamalarını kabul edene ve ele alana kadar, dış özgürlük arayışı yerine getirilmeyebilir.