Naguib Mahfouz'un "Mahallenimizin Çocukları" ndan alıntı, kişisel tarih ile mevcut varlık durumu arasındaki derin bağlantıyı yansıtmaktadır. Eğer biri geçmişlerini göz ardı edecek olsaydı, günümüzde sevinç bulabileceklerini düşündürmektedir. Bununla birlikte, bu sevinç geçmişe sürekli bir güven ile gölgede bırakılır, bu da kişinin tarihinin tanınmasının mevcut deneyimleri şekillendirmede gerekli olduğunu gösterir.

İfade, insan deneyiminin ikiliği de vurgulamakta, kişinin ihtişamını ve acılarının geçmişleriyle nasıl iç içe geçtiğini tasvir ediyor. Fikir, geçmişi anlamanın ve kabul etmenin anlamlı bir varoluş için çok önemli olduğunu, kişinin kökenlerinin ve anılarının mirasından ayrılamayan bir varlık için çok önemli olduğunu gösteriyor.