Bir kadın kaplumbağa gözyaşlarını gördü ve içgüdüsel olarak kaplumbağa annesinin çocukları için ağladığını biliyordu. Bir anne, gençliğini bekleyen tüm yırtıcıları, onları yoldan saptırabilecek hızlı akımları, tehlikeli ışıkların göz kamaştırıcısını, onları çevreleyebilecek karmaşık ağların ve yıllarca süren yalnız yüzmeyi biliyordu. Ağladı çünkü onları kaderlerinden koruyamadı.
(A woman saw those turtle tears and instinctively knew that the turtle mother wept for her children. A mother knew of all the predators that awaited her young, of the swift currents that might lead them astray, of the dazzle of dangerous lights, of the complicated nets that could entangle them and of the many years of solitary swimming. She wept because she could not protect them from their fate.)
Mary Alice Monroe'nun "The Beach House" un anlatısında, bir kadın, bir kaplumbağa annesinin yavruları için yas tuttuğunu gösteren dokunaklı bir ana tanık oluyor. Bu sahne, bir annenin dünyanın sert gerçekleriyle yüzleşirken gençleri için doğuştan gelen korkuları ve endişelerini derinlemesine anlamıyor. Kaplumbağanın gözyaşları, herhangi bir annenin çocuklarını potansiyel tehlikelerden koruyamadığında hissettiği acıyı ve çaresizliği sembolize eder.
Pasaj, kaplumbağanın önümüzdeki çeşitli tehditler hakkındaki farkındalığını vurgulayarak anneliğin evrensel mücadelesini kapsar. Bunlar yırtıcılar, tehlikeli ortamlar ve okyanustaki yaşamın öngörülemezliği içerir. Annenin üzüntüsü, sadece kişisel bir kayıp değil, daha geniş bir güvenlik açığı temasını ve ebeveynliğin acı tatlı doğasını, sevginin ve endişenin belirsiz bir geleceğe yolculukları için hazırladığı için iç içe geçtiğini yansıtır.