İsrailliler Kızıldeniz'i güvenli bir şekilde geçtikten sonra, Mısırlılar onların peşinden koştular ve boğuldular. Tanrı'nın melekleri düşmanın ölümünü kutlamak istediler.God bunu gördü ve kızdı. Özünde 'Kutlamayı bırak. Bunlar benim çocuklarım da vardı. Bunun hakkında ne düşünüyorsun? Öğretmen bize sorar. Ama ne düşündüğümü biliyorum. Sanırım Tanrı'nın düşmanı olduğu kadar düşmanı da sevebileceğini ilk kez duydum.
(After the Israelites safely crossed the Red Sea, the Egyptians chased after them and were drowned. God's angels wanted to celebrate the enemy's demise.God saw this and grew angry. He said, in essence, 'Stop celebrating. For those were my children,too. What do you think of that? the teacher asks us.Someone else answers. But I know what I think. I think it is the first time I've heard that God might love the enemy as well as us.)
İsrailliler Kızıldeniz'i geçtikten sonra, Mısırlı takipçileri sularda sona erdi. Tanrı'nın melekleri Mısırlıların çöküşü üzerinde sevinmeye başladığında, Tanrı onaylamadığını ifade ederek Mısırlıların da onun çocukları olduğunu hatırlattı. Bu an, ilahi sevgi ve merhametin karmaşık bir anlayışını vurgular, düşman olarak kabul edilenlerin bile Tanrı'nın lütfu tarafından benimsendiğini gösterir.
Bu vahiy, geleneksel zafer ve ceza görüşlerine meydan okuyor ve Tanrı'nın sevgisinin sadece seçtiği insanların ötesine geçtiğini gösteriyor. Tartışma, ilahi merhametin doğası üzerine daha derin bir yansımaya yol açıyor ve bizi rakip olarak gördüğümüzlere karşı duygularımızı yeniden düşünmemizi teşvik ediyor. Sevginin ve empatinin, rakipler olarak görebileceğimizler de dahil olmak üzere herkesi kapsamanız gerektiğini öğretir.