Yoğun bir yalnızlık anında Eddie, sadece kendi ağır nefes almasının sesiyle eşlik ettiği sessizce sarılmış bulur. Her teneffüs güçlendirilmiş hissediyor ve tecrit duygusunu artıran bir yankı yaratıyor. Bu baskıcı atmosfer, etrafındaki sessizliğin kalıcı ve inatçı olduğunu fark ettiği için ona ağır bir şekilde ağırlık veriyor.
Eddie'nin tepkisi, gözlerini kapatırken, rahatsız edici durgunluktan kaçmaya çalışırken çaresizlik. Değişmeyen bir sessizliğin bilgisi, rahatsızlığına katkıda bulunur ve onu kendi kırılganlığından ve onu çevreleyen boşluktan haberdar eder. Bu canlı an, daha derin tecrit temalarını ve varoluşun büyük sessizliğinde duyulmadan duyulma korkusunu vurgular.