Duyduğu tek şey kendi ısrarlı nefes alması, ardından bu nefes almanın bir yankısı oldu. Solladı ve daha yüksek bir nefes aldığını duydu. O nefes verdi ve de nefes verdi. Eddie gözlerini sıktı. Kırılmayacağını bildiğinizde sessizlik daha kötüdür ve Eddie biliyordu.
(All he heard was his own labored breathing, followed by an echo of that breathing. He inhaled and heard a louder inhale. He exhaled, and it exhaled too. Eddie squeezed his eyes shut. Silence is worse when you know it won't be broken, and Eddie knew.)
Yoğun bir yalnızlık anında Eddie, sadece kendi ağır nefes almasının sesiyle eşlik ettiği sessizce sarılmış bulur. Her teneffüs güçlendirilmiş hissediyor ve tecrit duygusunu artıran bir yankı yaratıyor. Bu baskıcı atmosfer, etrafındaki sessizliğin kalıcı ve inatçı olduğunu fark ettiği için ona ağır bir şekilde ağırlık veriyor.
Eddie'nin tepkisi, gözlerini kapatırken, rahatsız edici durgunluktan kaçmaya çalışırken çaresizlik. Değişmeyen bir sessizliğin bilgisi, rahatsızlığına katkıda bulunur ve onu kendi kırılganlığından ve onu çevreleyen boşluktan haberdar eder. Bu canlı an, daha derin tecrit temalarını ve varoluşun büyük sessizliğinde duyulmadan duyulma korkusunu vurgular.