Botsvana'daki herhangi bir istihdamdaki herkesin eve yardım etmek için birini meşgul etmesi bekleniyordu. Bu konuda abartılı bir şey yoktu; Aslında, bir paylaşım biçimiydi: Bir işiniz varsa, paranız vardı ve etrafa yayılması gerekiyordu. Evde yardım eden insanlara genellikle bir pittance ödendi ve uzun saatler çalışması bekleniyor, ancak herhangi bir iş için umutsuzdular ve yollarını almaktan memnunlardı.
(Anybody in any employment in Botswana was expected to engage somebody to help in the house. There was nothing extravagant about this; it was, in fact, a form of sharing: if you had a job, you had money, and money needed to be spread around. The people who helped in the house were often paid a pittance and expected to work long hours, but they were desperate for any job and were pleased to take on what came their way.)
Botsvana'da, istihdam edilen herkesin beklentisi, ev görevlerine yardım etmek için birini işe almaktır. Bu uygulama hoşgörü olarak değil, servetin dağıtılmasında toplum odaklı bir yaklaşım olarak görülmektedir. İstihdam bulanlar, toplum içinde karşılıklı destek sistemini teşvik eden finansal kaynaklarını paylaşma sorumluluğuna sahip olarak algılanır.
Düşük ücret ve tipik olarak bu yerli işlerle ilişkili uzun saatlere rağmen, birçok kişi umutsuz iş ihtiyaçları nedeniyle bunları kabul etmeye isteklidir. Onlar için mütevazı bir gelir bile kendilerini ve ailelerini sağlama fırsatını temsil eder. Bu dinamik, hem ihtiyacı olan işçilerin karşılaştığı zorlukları hem de Botsvana'daki istihdam beklentilerini şekillendiren toplumsal normları yansıtır.