Hayatımın bir noktasında dürüstçe aşkın yaşadığım soğuk, taslak kaleden beni kurtarmasını umuyordum. Ama başka bir noktada, çok daha erken, sessizce aşk yolunda hiçbir şey ummaya başlardım, hayal kırıklığına uğramamak için. İşe yarıyor. Bir alışkanlık olur.
(At some point in my life I'd honestly hoped love would rescue me from the cold, drafty castle I lived in. But at another point, much earlier I think, I'd quietly begun to hope for nothing at all in the way of love, so as not to be disappointed. It works. It gets to be a habit.)
"Hayvan Dreams" kitabında Barbara Kingsolver, umut ve sevginin karmaşıklığını yansıtıyor. Anlatıcı, soğuk, taslak bir kale ile sembolize edilen yalnız bir varoluştan teselli etmeyi sevmek için bir özlem ifade eder. Bu arzu, hayattaki derin insanın bağlantı ve sıcaklık ihtiyacını gösterir, bu da sevginin kişisel mücadelelerden kaçma aracı olabileceğini düşündürür.
Bununla birlikte, zaman geçtikçe, anlatıcı artık sevgiyi beklemedikleri bir zihniyet geliştirmeyi kabul ederek kendilerini hayal kırıklığından korumayı hedefler. Bu değişim, beklentilerin gönül yarasına yol açabileceği fikrini güçlendiren bir başa çıkma mekanizmasını ifade eder ve sonuçta kayıtsızlık, yerine getirilmemiş arzulara karşı koruyucu bir alışkanlık haline gelebilir.