1834'ten 1892'ye kadar yaşayan İngiliz vaiz Charles Spurgeon, Tanrı tarafından derinden değer verenlerin karşılaşabileceği en mutlu bireyler olduğu fikrini vurguladı. Onun inancı, ilahi sevgi ve kişisel sevinç arasındaki bağlantıyı vurgulayarak Rab ile tatmin edici bir ilişkinin muazzam bir mutluluk getirdiğini düşündürüyor. Spurgeon'un bakış açısı, gerçek memnuniyetin manevi refahtan kaynaklandığı fikrini vurgular.
Randy Alcorn'un "Mutluluk" kitabında, bu duygu yankılanır, bu da Rab'bin sevdiği sevincin benzersiz olduğunu düşündürmektedir. Alcorn, mutluluğun daha derin yönlerini keşfederek Spurgeon'un alıntısında genişler, bu da Tanrı ile derin bir anlayış ve bağlantıdan kaynaklandığını gösterir. Bu tasvir mutluluğu, ilahi sevgilerinin farkında olanların sevinç ve tatmin durumunda var olduğu manevi bir yolculukla uyumludur.