Ender başını koridorun duvarına yasladı ve otobüs gelene kadar ağladı. Ben de tıpkı Peter gibiyim. Monitörümü alırsan, ben de tıpkı Peter gibi olurum.
(Ender leaned his head against the wall of the corridor and cried until the bus came. I am just like Peter. Take my monitor away, and I am just like Peter.)
Orson Scott Card'ın "Ender's Game" adlı eserinde Ender Wiggin karakteri, kendi doğası üzerine düşünürken bir anlık duygusal kırılganlık yaşıyor. Koridor duvarına yaslandığında bunalmış hissediyor ve ağlamaya başlıyor, kimliğiyle ve içindeki karanlıkla boğuşuyor. Bu iç gözlem, manipülatif ve acımasız davranışlarıyla tanınan ağabeyi Peter'a benzeme konusundaki derin korkusunu ortaya koyuyor.
Ender'in, monitörün kontrol edici etkisi olmadan, küçümsediği aynı özelliklere düşebileceğinin farkına varması, benlik duygusu ile saldırganlık potansiyeli arasındaki içsel mücadeleyi vurgular. Bu an, hayatta kalma içgüdüsü ile ahlaki dürüstlük arasındaki ince çizgiyi inceleyerek romanın ana temasının altını çiziyor. Ender'in korkusu, insanlığı tanımlayan niteliklerin ve yetiştirilme tarzının kişinin karakteri üzerindeki etkisinin daha geniş bir keşfini yansıtıyor.
