Zaten çoğumuzun "doğru" olmadığını bildiğimiz bu hikayeleri okuduğumuzu düşünüyorum çünkü başka tür bir hakikate açız: genel olarak insan doğası hakkındaki mitsel hakikat, kendi kimliğimizi tanımlayan yaşam toplulukları hakkındaki özel hakikat ve en spesifik hakikat: kendi öz hikayemiz. Kurgu, gerçek dünyada yaşamış birini konu almadığı için her zaman kişinin kendisiyle ilgili olma ihtimalini taşır. --Girişten
(I think that most of us, anyway, read these stories that we know are not "true" because we're hungry for another kind of truth: the mythic truth about human nature in general, the particular truth about those life-communities that define our own identity, and the most specific truth of all: our own self-story. Fiction, because it is not about someone who lived in the real world, always has the possibility of being about oneself. --From the Introduction)
Orson Scott Card, "Ender'in Oyunu"nun giriş bölümünde kurgunun cazibesine değiniyor ve hikayelerin, hatta gerçek olmadığı kabul edilenlerin bile, gerçeğe duyulan daha derin bir özlemi tatmin ettiğini vurguluyor. Bu efsanevi gerçek, salt gerçekliğin ötesine geçerek insan doğasına ve kimliklerimizi şekillendiren kolektif deneyimlere dair içgörüler sunuyor. Bu anlatılar aracılığıyla okuyucular, kendi içlerinde ve topluluklarında yankı uyandıran daha geniş temalarla bağlantı kurabilirler.
Card, kurgunun benzersiz niteliğinin, okurların kendi hayatlarının ve kimliklerinin bazı yönlerini kendi dokusu içinde görmelerine olanak verme yeteneğinde yattığını öne sürüyor. Kurgusal öyküler gerçek bireylere bağlı olmadığından, kendini düşünmek ve keşfetmek için bir alan yaratırlar. Bu kişisel bağlantı, okuyucuların karakter yolculuklarını ve çatışmalarını kendi deneyimlerinin bir yansıması olarak yorumlamasına, böylece sayfada ortaya çıkan anlatılarda anlam bulmasına olanak tanır.
