Hikayedeki karakter, travmatik bir olaydan derinden etkilenir ve hayatının geri kalanında bu konuda sessiz kalmasına neden olur. Olayla ilgili utanç duydu ve ailesiyle veya başka biriyle görüşmek için kendini getiremedi. Bu sessizlik onun için bir kaçış biçimi görevi görür, ancak sonuçta gerçek teselli sağlayamaz.
Hastanede konuşmayı bırakma seçimi, iç mücadelesini ve duygularıyla yüzleşememesini sembolize ediyor. Sessizliğe rağmen, zihni, kaçınmanın iyileşmeye eşit olmadığını gösterir. Deneyimi, utanç ve acı ile başa çıkmanın karmaşıklığını göstermektedir.