Zihninde ölülerin korkunç bir yığınını bir resim gördü. Kiliseyi tefekkür etmesinden geldi, ama kendi netliği vardı: sıradaki sıra, derin çürüyen toprak onları tutmak için oyulmuşken, yaşayanların çabaları, tüm eserleri ve savaşları ve büyük binalarıyla, bir kanadın zaman ağırlığına karşı atışından başka bir şey değildi.
(He saw a picture in his mind of a terrible piling up of the dead. It came from his contemplation of the church, but it had its own clarity: the row on row, the deep rotting earth hollowed out to hold them, while the efforts of the living, with all their works and wars and great buildings, were no more than the beat of a wing against the weight of time.)
Alıntı, ölüm ve zamanın geçişi hakkında derin bir gözlemi yansıtır, yaşam ve tüm canlıların nihai kaderi arasındaki kontrastı gösterir. Dünyanın altındaki istiflenmiş bedenlerin görüntüleri, ölümün kaçınılmazlığının kesin bir şekilde farkına varır. Bu tefekkür, kahramanın insan çabalarının ve maneviyatının bir sembolü olan kiliseyi düşündüğü gibi yüzeyler, ancak ezici kayıp ve çürüme duygusu bu arzularla tam bir tezat oluşturuyor.
Ayrıca, "Yaşayan Çabalar" dan bahsedilmesi, insan başarılarının eleştirel bir görüşünü önermektedir ve geçişlerini vurgulamaktadır....