Eddie'nin uzun zamandır kızgınlığa dayanan ve onunla etkileşime girmeyi reddeden babası, şimdi bu mesafeyi korumak için çok zayıfladı. Eddie'ye baktı ama sadece sessiz bir gözlemi yönetebildi, gözleri komünyetik olmayan duygularla ağırdı. Çözülmemiş geçmişlerinin ağırlığını hisseden Eddie, konuşma açısından sunacak çok az şey olduğunu fark ederek kelimeler için bir kayıptı.

Güvenlik açığı anında Eddie, hayatını basit bir jestle aktarmayı seçti ve gres lekeli parmak uçlarını babasına sergiledi. Bu eylem, özveri ve işine koyduğu el emeği sembolize ederek, kelimelerin başarısız olduğu bir köprü yarattı. Karmaşık ilişkilerini aşan kimliğinin dokunaklı bir ifadesiydi.