Tüm siyasi söylemin bir jest biçimini aldığında sansürün bir zorunluluk olmadığını bilmek için geçmişin tüm kralları, czarları ve führers {ve şimdiki komiserler}.
(How delighted would be all the kings, czars and führers of the past {and commissars of the present} to know that censorship is not a necessity when all political discourse takes the form of a jest.)
Neil Postman, "Kendimizi Ölüme Eğilim" kitabında, söylem eğlencesine indirgendiğinde siyasi kontrol kolaylığına yansıyor. Krallardan komiserlere kadar tarihsel ve çağdaş liderlerin, siyasi tartışmalara mizah ve hiciv hakim olduğunda sansürün eskimiş hale geldiğini anlamada memnuniyet bulacağını öne sürüyor. Bu, siyasi diyalogun ciddiyetinin sadece şakalara dönüştürüldüğünde zayıfladığını göstermektedir.
Postman'ın argümanı, kamu söyleminin geleceği için bir endişeyi vurgular, bu da ciddi konuların önemsizleştirilmesinin nüfus arasında eleştirel düşünme eksikliğine yol açabileceğini gösterir. Eğlencenin siyasetle harmanlanmasının, insanlar siyasi meselelerin özünden daha fazla meşgul oldukları için nihayetinde demokrasinin bütünlüğünü etkilediğinden, baskılama ihtiyacını aşabileceğini ima ediyor.