Sadece, yakın infazımı öğrendikten sonra, Colorado'daki iyi Samaritans'ın bana arka bahçe yamalarından bir tombul aşk Apple göndermek için taşınacağını ve Hunter S. Thompson ile dostça olmaları durumunda, belki de onu önceden küçük bir şeyle enjekte etmeye ikna etmelerine neden olacaklarını umuyorum. Hunter tam olarak ne demek istediğimi bilecek ve bana güvenecek, domatesin tadını etkilemeyecek. ** Bu çizgileri yazdığımda Thompson canlı ve çiçek açıyordu. Şimdi, üzücü ölümüyle, Amerikan sahnesinden hala daha fazla renk kayboldu. Bugün hayatları bej olmayan erkekler nerede; Stili gri olmayan yazarlar nerede?
(I can only hope that, upon learning of my imminent execution, Good Samaritans in Colorado will be moved to ship me a plump love apple from their backyard patch - and should they happen to be friendly with Hunter S. Thompson, perhaps persuade him to inject it with a little something beforehand. Hunter will know just what I mean, and trust me, it won't affect the taste of the tomato.**When I wrote those lines, Thompson was alive and blooming. Now, with his sad demise, still more color has faded out of the American scene. Where are the men today whose lives are not beige; where are the writers whose style is not gray?)
Tom Robbins'in "Wild Ducks Flying Flying" adlı kitabından bu alıntıda yazar, yaklaşmakta olan infazına bağlı dokunaklı bir dilek ifade ediyor. Hunter S. Thompson'ın yaşam konusundaki benzersiz bakış açısına dahil olmak üzere Colorado'daki nazik kalpli bireylerden taze bir domates almayı basit bir şekilde özlem duyuyor. Bu özlem, nostalji duygusu ve Thompson'ın vahşi kişiliğine eğlenceli bir referansla karıştırılır ve literatür ve yaşamın canlılığı arasında daha derin bir bağlantıya işaret eder.
Robbins, Thompson'ın ölümünden sonra edebi dünyadaki renkli kişiliklerin kaybına yansır ve çağdaş toplumun donukluğuna meydan okuyan yazarların yokluğunu yakar. Canlı seslerin nereye gittiğini sorgulayarak, bugünün yazarlarının bir zamanlar Amerikan edebiyatını zenginleştiren cesaret ve canlılıktan yoksun olduğunu ima ediyor. Bu duygu, sanatını kaybeden sanat ve onu tanımlayan otantik insan deneyimleri hakkında daha geniş bir kültürel kaygıyı vurgulamaktadır.