Kendine acıma eksikliğinden şaşkındım. Artık dans edemeyen, yüzemeyen, yıkanamayan veya yürüyemeyen Morrie; Artık kendi kapısına cevap veremeyen, duştan sonra kendini kurutamayan veya hatta yatakta yuvarlanamayan Morrie. Nasıl bu kadar kabul edilebilirdi? Bir çatalla mücadele ettiğini, bir parça domates parçasını seçmesini, ilk iki kez özlemesini izledim - acıklı bir sahne - ve yine de varlığında oturmanın neredeyse sihirli bir şekilde sakin olduğunu inkar edemedim, beni geri yatıştıran aynı sakin esinti Üniversitede.
(I was astonished by his complete lack of self-pity. Morrie, who could no longer dance, swim, bathe, or walk; Morrie, who could no longer answer his own door, dry himself after a shower, or even roll over in bed. How could he be so accepting? I watched him struggle with a fork, picking at a piece of tomato, missing it the first two times - a pathetic scene, and yet I could not deny that sitting in his presence was almost magically serene, the same calm breeze that soothed me back in college.)
"Morrie ile Salı günleri" Mitch Albom, ALS'nin zayıflatıcı etkilerine rağmen akıl hocası Morrie Schwartz'ın olağanüstü kabulünü yansıtıyor. Bir zamanlar canlı ve yaşam dolu olan Morrie, çaresiz hale getirilir, banyo veya yürüyüş gibi basit görevleri yerine getiremez. Yine de, Mitch'i şaşırtan şey Morrie'nin kendine acıma eksikliğidir. Morrie, durumunda yürümek yerine, kaderini Mitch'te derin bir izlenim bırakan olağanüstü bir sakinlikle kucaklıyor.
Sıkıntı karşısında bu sakin kabul, Mitch onu ziyaret ettiğinde neredeyse büyülü bir...