Hatırlamak nostaljiden daha fazlası olacaksa, bağlamsal bir temel gerektirir-bir teori, bir vizyon, bir metafor-bir şey, gerçeklerin organize edilebileceği ve kalıpların farklılaşabileceği bir şey.
(if remembering is to be something more than nostalgia, it requires a contextual basis-a theory, a vision, a metaphor-something within which facts can be organized and patterns discerned.)
"Kendimizi Ölüm için Eğlence", Neil Postman, hatırlama sürecinde bağlamın önemini tartışıyor. Geçmiş olayları hatırlamanın, teori veya metafor gibi bir çerçeve ile demirlenmedikçe nostaljiye yol açabileceğini savunuyor. Bu yaklaşım, bireylerin sadece geçmiş hakkında anımsatmak yerine gerçekleri organize etmelerini ve anlamlı kalıpları tanımlamalarını sağlar.
Postman'ın içgörüleri, daha büyük bir anlatıya yerleştirerek daha derin bir tarih anlayışı yaratma ihtiyacını vurgular. Bu katmanlı perspektif sadece hafızamızı zenginleştirmekle kalmaz, aynı zamanda olayları yorumladığımızı da şekillendirir ve çevremizdeki dünyayla daha derin bir katılım sağlar. Bu bağlamsal temel olmadan, hatıralarımızın madde ve önemi olmayabilir.