Doğanın iradesini birbirimizden farklı olmadığımız şeylerden öğrenmek mümkündür. Örneğin, başkasının küçük köle çocuğu bardağını kırdığında söylemeye hazırız, bu sadece olan şeylerden biridir. Kesinlikle, o zaman, kendi fincanınız kırıldığında, diğer kişinin kırıldığı zaman olduğunuz gibi olmalısınız. Aynı fikri daha büyük konulara aktarın. Başkasının çocuğu öldü ya da karısı. Kimse söylemez, bu bir insanın çok fazla olduğu. Ama kendi öldüğünde, hemen, ne yazık ki! Zavallı ben! Ama başkaları hakkında aynı şeyi duyduğumuzda nasıl hissettiğimizi hatırlamalıydık.
(It is possible to learn the will of nature from the things in which we do not differ from each other. For example, when someone else's little slave boy breaks his cup we are ready to say, It's one of those things that just happen. Certainly, then, when your own cup is broken you should be just the way you were when the other person's was broken. Transfer the same idea to larger matters. Someone else's child is dead, or his wife. There is no one would not say, It's the lot of a human being. But when one's own dies, immediately it is, Alas! Poor me! But we should have remembered how we feel when we hear of the same thing about others.)
Epictetus'un "El Kitabı" ndan alıntıda, yaşamın zorluklarına bakış açısını korumanın önemini vurgular. Kendimize kıyasla başkalarının talihsizliklerine sıklıkla farklı tepki vermemizi önerir. Örneğin, başkasının malları veya sevdikleri kaybolduğunda, bu olayları yaşamın bir parçası olarak rasyonelleştirme eğilimindeyiz. Bu, acı ve kaybın evrensel deneyimler olduğu anlayışımızı yansıtır.
Epictetus bizi aynı anlayışı kendi durumlarımıza uygulamaya teşvik ediyor. Kişisel trajedi ile karşı karşıya kaldığımızda, genellikle bunu ortak bir insan deneyimi olarak tanımak yerine acılarımıza odaklanırız. Başkalarının talihsizliklerine nasıl tepki verdiğimizi hatırlayarak, kabul ve esnekliği geliştirebilir ve sonuçta kendi zorluklarımız karşısında daha dengeli bir duygusal duruma yol açabiliriz.