(It seemed to Jack that if an ordinary human being, his own son, no one particular, could have this purity of mind, then perhaps the isolated deeds of virtue at which people marveled in later life were not really isolated at all; perhaps they were the natural continuation of the innocent goodness that all people brought into the world at their birth. If this was true, then his fellow-human beings were not the rough, flawed creatures that most of them supposed. Their failings were not innate, but were the result of where they had gone wrong or been coarsened by their experiences; in their hearts they remained perfectible.)
Jack'in tefekküründe, sıradan insanlarda, özellikle de kendi oğlunu yansıttığı için derin bir masumiyet tanıyor. Bireylerin yaşamları boyunca sergilediği nezaket ve erdem eylemlerinin olağanüstü değil, herkesin doğumdan itibaren sahip olduğu doğuştan gelen iyiliğin bir uzantısı olabileceğine inanmaya başlar. Bu farkındalık, insanların temelde kusurlu veya kaba olduğu fikrini sorgulamasına yol açar.
Bunun yerine Jack, kusurların ve hataların doğal bir erdem eksikliğinden ziyade yaşamın deneyimlerinin bir sonucu olduğunu ileri sürüyor. Bu ışıkta, insanlığı temelde iyi, iyileştirme ve kurtuluş yeteneğine sahip olarak görüyor. Bu perspektif, geçmişlerinden bağımsız olarak herkeste iyilik potansiyeline olan inancı teşvik eder, özünde insanların daha iyi olmayı ve bir zamanlar sahip oldukları saflığı korumayı arzuladıklarını vurgular.
