Yeterince yaşayarak, hepimiz bu anlayışa geliyoruz, ancak kabul etmek zor: Onurlandırmayı seçersek seçin, her zaman müzakere etmek için çatışma olacaktır. Başkalarıyla tüm çatışmalardan kaçınmayı seçersek, sonunda kendi içimizde zehirli bir çatışma yaratacağız. Aynı şekilde, iç yaşamlarımıza katılmayı başarırsak, kim olduğumuz - er ya da geç - başka bir şey olmasını tercih edenlerle biraz uyumsuzluk yaratacaktır.
(Living through enough, we all come to this understanding, though it is difficult to accept: No matter what path we choose to honor, there will always be conflict to negotiate.If we choose to avoid all conflict with others, we will eventually breed a poisonous conflict within ourselves. Likewise, if we manage to attend our inner lives, who we are will - sooner or later - create some discord with those who would rather have us be something else.)
Hayatta, herkes sonunda yaptığımız seçimlerden bağımsız olarak, çatışmanın deneyimimizin kaçınılmaz bir parçası olduğunu fark eder. Başkalarıyla çatışmadan kaçınmak bir çözüm gibi görünebilir, ancak genellikle iç mücadelelere ve hoşnutsuzluğa yol açar. Barış arzularımızı bastırdığımızda, kendimize karşı toksik düşünceler ve duygular geliştirebiliriz.
Öte yandan, gerçek benliklerimizi kucaklamak, beklentilerine uymamızı tercih eden insanlarla çatışmalara yol açabilir. Bu gerilim, bireyselliğimiz başkaları için rahatsızlık yaratabileceğinden, özgünlüğü takip etmenin doğal bir sonucudur. Nihayetinde, dış ilişkiler ve iç yerine getirme arasındaki dengede gezinmek, hepimizin karşılaştığı temel bir zorluktur.