Lusa'nın öğrendiği keder becerilerinden biri, uyku ve uyanma arasındaki son anlara sıkı sıkıya bağlı kalmaktı. Bazen, o zaman, sabahın erken saatlerinde, ağrının kırıldığı ve yapabileceği yüzeye sıcak gelişimden gözlerini açmamaya veya zihnini uyandırmamaya özen göstererek hayallerini seçebileceğini buldu. Bir anıyı arayabilir ve sabırla geriye doğru ete, sese ve kokulara kadar takip edebilir. Hayatına bir kez daha gelecekti ve tutuldu ve güvenlidi. Her şey kararsız. Her şey hala yeni.
(One of the skills of grief that Lusa had learned was to hold on tight to the last moments between sleep and waking. Sometimes, then, in the early morning, taking care not to open her eyes or rouse her mind through its warm drowse to the surface where pain broke clear and could, she found she could choose her dreams. She could call a memory and patiently follow it backward into flesh, sound, and scents. It would be come her life once again and she was held and safe. Everything undecided. Everything still new.)
Lusa, kederinde gezinmeyi öğrenen, uyku ve uyanma arasındaki geçici anları besleme yeteneğini keşfetti. Bu sabahın erken saatlerinde, tamamen uyanmaktan kaçınır ve rahatlık getiren hayalleri seçmesine izin verir. Bu durumda, bir zamanlar hayatını tanımlayan, geçmişiyle güvenlik ve bağlantı duygusu kazanan duyumları ve duyguları yeniden gözden geçirerek anıları tekrar ziyaret edebilir. Bu uygulama, her şeyin taze ve çözülmemiş hissettiği bir anı deneyimlemesini sağlar.
Lusa kendini bu değerli hatırlamalara daldırırken, kederinin ortasında teselli bulur. Anıları hatırlama eylemi ona sadece bir sığınak sağlamakla kalmaz, aynı zamanda duygusal manzarasının karmaşıklıklarıyla yüzleşmesine izin verir. Hayaller ve gerçeklik arasındaki bu hassas dengede kalarak, sevinç ve güzellik anlarını geri alır, acıyı potansiyel ve yeni başlangıçlar alanına dönüştürür.