Ebeveynler her zaman en büyük hataları en büyük çocuklarına karşı yaparlar. Bu, ebeveynlerin en az bildiği ve en çok umursadığı zamandır, dolayısıyla hatalı olma olasılıkları daha yüksektir ve aynı zamanda haklı olduklarında ısrar etme olasılıkları da daha yüksektir.
(Parents always make their worst mistakes with their oldest children. That's when parents know the least and care the most, so they're more likely to be wrong and also more likely to insist that they're right.)
Ebeveynlik yolculuğunda dinamikler genellikle her çocukta farklılık gösterir. En büyük çocuk genellikle ebeveynlerinin deneyimsizliğinin yükünü taşır. Ebeveynler ellerinden gelenin en iyisini yapmaya çalışırlar ancak etkili ebeveynlik konusundaki bilgi eksiklikleri hatalara yol açabilir. Bu özellikle doğrudur, çünkü ilk doğanlarının refahına duygusal olarak daha fazla yatırım yaparlar, bu da onların karar vermelerini bulanıklaştırabilir ve karar vermede hatalara yol açabilir.
Ebeveynler rollerini belirledikçe, zamanla öğrenme eğilimi gösterirler ve daha sonraki çocuklarla yaşadıkları deneyimlerden içgörü kazanırlar. Bu evrim, daha bilinçli yaklaşımlara ve muhtemelen küçük kardeşlerle ilgili daha az hataya yol açabilir. Açıklama ebeveynliğin ironisini vurguluyor: Bir çocuğun doğruyu yapma arzusu bazen yanlış seçimlerle sonuçlanabilir, özellikle de ebeveynler denenmemiş ve yöntemlerine aşırı güveniyorlarsa.
