Ebeveynler nadiren çocuklarını bırakırlar, böylece çocuklar onları bırakırlar. Devam ediyorlar. Uzaklaşıyorlar. Onları tanımlayan anlar - bir annenin onayı, bir babanın başını - kendi başarılarının anları ile kapsanır. Cilt sarkması ve kalp zayıfladıkça, çocuklar anlıyor; Hikayeleri ve tüm başarıları, annelerinin ve babalarının hikayelerinin üstünde oturur, taşların üzerine, hayatlarının sularının altında.
(Parents rarely let go of their children, so children let go of them. They move on. They move away. The moments that used to define them - a mother's approval, a father's nod - are covered by moments of their own accomplishments. It is not until much later, as the skin sags and the heart weakens, that children understand; their stories, and all their accomplishments, sit atop the stories of their mother and fathers, stones upon stones, beneath the waters of their lives.)
Ebeveynler genellikle çocuklarını kendilerine uzaklaştırmaya zorlayan çocuklarına tutunmak için mücadele ederler. Büyüdükçe, bu çocuklar kendi başarılarını kutlamaya odaklanmalarını ebeveyn onayı arayışından kaydırırlar. Bu geçiş bağımsızlığa doğru doğal bir ilerlemeyi yansıtır, burada ebeveyn onaylama anları kişisel kilometre taşları tarafından gölgede kalır.
Hayatta ancak daha sonra, yaşlandıkça ve kendi güvenlik açıklarıyla karşılaştıkça, çocuklar ebeveynlerinin yolculukları üzerindeki etkisinin derinliğini takdir etmeye başlarlar. Başarıları, hayatlarının yüzeyinin altında duran taş katmanlarına benzeyen annelerinin ve babalarının fedakarlıkları ve deneyimleri üzerine inşa edilmiştir. Ebeveynlerin hikayeleri, zaman içinde katlanan derin bir bağlantı ortaya çıkararak çocuklarıyla iç içe geçer.