Ebeveynler genellikle çocuklarını kendilerine uzaklaştırmaya zorlayan çocuklarına tutunmak için mücadele ederler. Büyüdükçe, bu çocuklar kendi başarılarını kutlamaya odaklanmalarını ebeveyn onayı arayışından kaydırırlar. Bu geçiş bağımsızlığa doğru doğal bir ilerlemeyi yansıtır, burada ebeveyn onaylama anları kişisel kilometre taşları tarafından gölgede kalır.
Hayatta ancak daha sonra, yaşlandıkça ve kendi güvenlik açıklarıyla karşılaştıkça, çocuklar ebeveynlerinin yolculukları üzerindeki etkisinin derinliğini takdir etmeye başlarlar. Başarıları, hayatlarının yüzeyinin altında duran taş katmanlarına benzeyen annelerinin ve babalarının fedakarlıkları ve deneyimleri üzerine inşa edilmiştir. Ebeveynlerin hikayeleri, zaman içinde katlanan derin bir bağlantı ortaya çıkararak çocuklarıyla iç içe geçer.