Ebeveynlerin çocuklarıyla güçlü bir bağlantısı vardır, genellikle sıkıca tutun, ancak çocuklar büyüdükçe bırakmaya başlarlar. Sadece ebeveynlerinin onayından ziyade kendi çabalarından doğrulama isteyen kendi yaşamlarını ve başarılarını yaratırlar. Bu değişim genellikle çocuklar bağımsızlık ve kişisel tatmin peşinde koşarken ebeveyn figürlerinden doğal bir mesafeye yol açar.
Zaman geçtikçe ve yaşam ilerledikçe, çocuklar kimliklerinin ve başarılarının ebeveynlerinin temel deneyimleri ve fedakarlıkları üzerine inşa edildiğini fark ederler. Nihayetinde, başarılarının annelerinin ve babalarının tarihlerine ve mücadelelerine dayandığını ve büyümelerini sağlayan destek soyuna daha derin bir takdir oluşturduğunu anlıyorlar.