Şu anda, bilim adamları, patronun istediği portreyi yapmak için görevlendirilen Rönesans ressamlarıyla tamamen aynı konumda. Ve eğer akıllılarsa, çalışmalarının patronu ustaca düzleştirdiğinden emin olacaklar. Açıkça değil. Ustaca. Bu, politikayı etkileyen bilim alanlarını araştırmalar için iyi bir sistem değildir. Daha da kötüsü, sistem problem çözmeye karşı çalışır. Çünkü bir sorunu çözerseniz, finansmanınız sona erer. Tüm bunlar değişmeli.
(Right now, scientists are in exactly the same position as Renaissance painters, commissioned to make the portrait the patron wants done. And if they are smart, they'll make sure their work subtly flatters the patron. Not overtly. Subtly. This is not a good system for research into those areas of science that affect policy. Even worse, the system works against problem solving. Because if you solve a problem, your funding ends. All that's got to change.)
Mevcut bilimsel manzarada, araştırmacılar genellikle kendilerini patronlarının tercihlerine hitap eden Rönesans sanatçılarına benzeyen finansman kaynaklarının etkisi altında çalışırlar. Bu çevre, bilim insanlarına finansman sağlayanların çıkarları ile uyumlu bulgular üretmeye ve sonuçların ince bir manipülasyonuna yol açmaya yönelik baskılar. Bu dinamikler, özellikle nesnel gerçeğin çok önemli olduğu politika kararlarını etkileyen alanlarda araştırmanın bütünlüğünü tehlikeye atabilir.
Ayrıca, bu sistem etkili problem çözme konusunda zorluklar doğurur. Araştırmacılar bir sorunu ele almayı başardıklarında, gelecekteki projeler için finansal desteği kaybetme riskiyle karşı karşıya kalırlar ve bu da gerçek çözümleri caydıran bir döngüyle sonuçlanır. Bu kopukluk, bilimsel sorgulamanın engelsiz ilerlemesini sağlamak için reform ihtiyacını vurgular ve acil sorunları ele almanın cezalandırmak yerine ödüllendirildiği bir ortamı teşvik eder.