Kurban hayatın bir parçasıdır. Olması gerekiyordu. Pişman olacak bir şey değil. Arzulanacak bir şey. Küçük fedakarlıklar. Büyük fedakarlıklar. Bir anne çalışır, böylece oğlunun okula gidebilmesi. Bir kız hasta babasına bakmak için eve taşınır.
(Sacrifice is a part of life. It's supposed to be. It's not something to regret. It's something to aspire to. Little sacrifices. Big sacrifices. A mother works so her son can go to school. A daughter moves home to take care of her sick father.)
Hayatta fedakarlık, hepimizin karşılaştığı kaçınılmaz bir yönüdür ve pişmanlık kaynağı olmaktan ziyade daha büyük bir amaca hizmet eder. Bunun yerine, fedakarlıkları başkalarıyla büyüme ve bağlantı kurma fırsatları olarak görmeliyiz. Bu perspektif bizi insan deneyimimizin temel bir parçası olarak hem küçük hem de büyük fedakarlıklar yapmaya teşvik ediyor.
Örneğin, bir anne çocuğunun eğitime erişmesini sağlamak için yorulmadan çalışırken, bir kız hasta babasına bakmak için eve dönmek için zor karar verir. Bu eylemler, kurbanların doğasında var olan sevgi ve sorumluluğun derin etkisini örneklendirerek, seçimlerimizin önem verdiğimizi nasıl etkileyebileceğini gösteriyor.