Yavaşça nefes aldı; Sahip olduğu buydu, bu korkunç gecenin güzelliği. Uzakta küçük yips dinledi, kayıp Phoebes'in yanı sıra kalbine koyulacak bir şey ve bir daha vücudundan daha küçük kutlamalar olmadan yükselen başka bir dolunay korkusu. Kendini hareketsiz tuttu ve ormanın rahminden ortaya çıkan çakal çocukları gözleri geniş açıkken düşünmeye çalıştı, kendi çocuklarının sonlu olasılıkları nihayet bu dünyada gözlerini kapattı.
(She breathed in slowly; this was what she had, the beauty of this awful night. She listened for small yips in the distance, something to put in her heart besides the lost phoebes and the dread of another full moon rising with no more small celebrations from her body ever again. She kept herself still and tried to think of coyote children emerging from the forest's womb with their eyes wide open while the finite possibilities of her own children closed their eyes, finally, on this world.)
Bu pasajda, kahraman, karanlık bir gecenin güzelliğini takdir etmek için bir dakikanızı alır, kayıp ve özlem duygularıyla boğuşur. Kalbi, özellikle annelik ile ilgili olarak kendi bitmemiş arzularının gerçekliğiyle karşı karşıya olduğu için Phoebes tarafından sembolize edilen kayıp sevinç anılarıyla ağır. Dolunay, yansımalarının üzerine bir gölge atarak, asla olmayacağına dair akılda kalıcı bir hatırlatma görevi görür.
Hareketsiz kalırken, masumiyet ve yeni başlangıçları temsil eden dünyaya çıkan çakal yavrularının görüntülerini çağrıştırıyor. Buna karşılık, kendi olasılıklarının kapanması, yaşamın acı tatlı doğasını ve değişimin kaçınılmazlığını yansıtır. Bu yan yana, etrafındaki güzelliği kabul etmek ve kişisel kayıplarını yaslamak, doğa, annelik ve Kingsolver'ın çalışmalarındaki yaşam döngüsünü vurgulamak arasındaki mücadelesini vurgular.