Bu pasajda, kahraman, karanlık bir gecenin güzelliğini takdir etmek için bir dakikanızı alır, kayıp ve özlem duygularıyla boğuşur. Kalbi, özellikle annelik ile ilgili olarak kendi bitmemiş arzularının gerçekliğiyle karşı karşıya olduğu için Phoebes tarafından sembolize edilen kayıp sevinç anılarıyla ağır. Dolunay, yansımalarının üzerine bir gölge atarak, asla olmayacağına dair akılda kalıcı bir hatırlatma görevi görür.
Hareketsiz kalırken, masumiyet ve yeni başlangıçları temsil eden dünyaya çıkan çakal yavrularının görüntülerini çağrıştırıyor. Buna karşılık, kendi olasılıklarının kapanması, yaşamın acı tatlı doğasını ve değişimin kaçınılmazlığını yansıtır. Bu yan yana, etrafındaki güzelliği kabul etmek ve kişisel kayıplarını yaslamak, doğa, annelik ve Kingsolver'ın çalışmalarındaki yaşam döngüsünü vurgulamak arasındaki mücadelesini vurgular.