Afrika'nın acı çekmesinin rahatlamasını, varoluştan yasaya verilmesini isterdi, ama bunun asla olmayacak gibi görünüyordu, çünkü temel adaletsizlik insan yaşamının bir koşulu gibi görünüyordu. Pirinç vardı, fakir vardı; Ve insan insanları fakir tutan adaletsizliklere karşı demiryolu olabilirken, bunların yerleşim noktasına kadar inatçı olduğu görülüyordu. Ve bu arada, adaleti beklerken ya da sadece bir şans için, sadece bir hayatı, kısa bir büyüsü olan ve kısa yaşam anlarını zorluk içinde geçiren fakirlere ne söyleyebilirdi?
(She would have wished for the suffering of Africa to be relieved, to be legislated out of existence, but it seemed that this would never be, for fundamental unfairness seemed to be a condition of human life. There were rice, there were poor; and whilst one might rail against the injustices which kept people poor, it seemed that these were stubborn to the point of entrenchment. And in the meantime, whilst waiting for justice, or just for a chance, what could one say to the poor, who had only one life, one brief spell of time, and were spending their short moment of life in hardship?)
Yazar, Afrika'da kalıcı acı çekmeye yansıyor ve adaletsizliklerin varoluştan yasa konulması isteğini dile getiriyor. Ancak, böyle bir temel adaletsizliğin insan varlığının kalıcı bir yönü gibi göründüğünü kabul ediyor. Bu eşitsizliklerle mücadele etme çabalarına rağmen, toplumun karşılaşması gereken korkunç bir gerçekliği vurgulayarak yerleşmiş kalırlar.
Bu mücadelenin ortasında, yazar, geçici yaşamları boyunca zorluklara dayanan yoksulların durumunu düşünüyor. Adaleti veya daha iyi bir fırsat beklerken yoksulluk içinde yaşayanları rahatlatmak için söylenebilecek veya yapılabileceği konusunda endişeleri gündeme getirerek, durumlarının aciliyetini ve acı çekmenin ötesinde yaşamı deneyimlemek zorunda oldukları sınırlı süreyi vurgular.