GÜNAH, inkar etmeyi sevdiğimiz CANAVARDIR. Bizi takip edebilir, hayatımızdan bir parça koparabilir, tekrar geri dönüp tekrar ısırabilir ve biz kanayıp aksasak bile hiçbir şey olmadığına inanmayı tercih ederiz. Bu, günahı mükemmel bir canavar haline getirir; kurbanlarını kör eden ve uyuşturan, onları hiçbir şeyin yanlış olmadığına ve kaçmaya gerek olmadığına ikna eden ve sonra onları boş zamanlarında tüketen bir insan yiyici.
(SIN IS THE MONSTER we love to deny. It can stalk us, bite a slice out of our lives, return again and bite again, and even as we bleed and hobble, we prefer to believe nothing has happened. That makes sin the perfect monster, a man-eater that blinds and numbs its victims, convincing them that nothing is wrong and there is no need to flee, and then consumes them at its leisure.)
Frank E. Peretti'nin "Yemin" adlı kitabında günah, insanların genellikle kabul etmeyi reddettiği, gizlenen bir canavar olarak tasvir ediliyor. Yanlışlarımızın sembolü olan bu yaratık acı verebilir ve hasar verebilir, ancak ondan etkilenmediğimize inanarak onun varlığını görmezden gelme eğilimindeyiz. Bu inkar bizi tuzağa düşürmeye hizmet eder, çünkü sorunu ne kadar göz ardı edersek, onun yıkıcı doğasına karşı o kadar savunmasız hale geliriz.
Yazar, günahın kurbanlarını nasıl aldatabileceğini, neden olduğu zarara rağmen kendilerini güvende hissetmelerini sağlayabileceğini etkili bir şekilde gösteriyor. Bu sahte güvenlik duygusu, günahın onları farkında olmadan yavaş yavaş tüketmesine ve sessizce acı çekmesine izin verir. 'İnsan yiyen' olarak günah kavramı, yanlış eylemlerimizi görmezden gelmenin tehlikesini vurguluyor ve daha fazla zararı önlemek için bu sorunlarla yüzleşmenin ve kabul etmenin önemini vurguluyor.
