Televizyon, başka bir deyişle, kültürümüzü gösteri işi için geniş bir arenaya dönüştürüyor. Tabii ki, sonunda bunu keyifli bulacağımız ve hoşlandığımıza karar vermemiz tamamen mümkündür. Elli yıl önce Aldous Huxley'nin korktuğu şey tam olarak bu.
(Television, in other words, is transforming our culture into one vast arena for show business. It is entirely possible, of course, that in the end we shall find that delightful, and decide we like it just fine. That is exactly what Aldous Huxley feared was coming, fifty years ago.)
Televizyon, toplumumuzu şovun kültürel ifadelere hakim olduğu devasa bir eğlence platformuna dönüştürüyor. Bu değişim, insanların nihayetinde bu dönüşümü faydalı olarak benimseyip kucaklayıp kucaklamayacağı ve anlamlı söylemden daha gösteriye odaklanan bir kültüre yol açıp yol açmadığı konusunda sorular ortaya çıkarır.
Neil Postman, "Kendimizi Ölüm'e Eğilim" kitabında elli yıl önce Aldous Huxley'in endişelerini yineliyor ve böyle bir değişimin ciddi bir kamu diyaloğunun kaybına yol açabileceğini söyledi. Bunun yerine, eğlence toplumdaki iletişim ve anlayış derinliğini azaltabilir, bilginin nasıl iletildiğini ve algılandığını dönüştürebilir.
