O gece Christine Hartmann, malikanenin etrafında yatan birçok kişiden aldığı bir kitapla yatağa gitti. Erken yaşlardan itibaren yalnız olma sanatını geliştirmişti ve genellikle kendi şirketini başkalarına tercih etti. Kitapları muazzam bir hızda okudu ve onları tamamen onu maddi çevresinden çıkarma yeteneklerine göre yargıladı. Hayatının neredeyse en mutsuz günlerinde, geçici olarak başka birinin içinde yaşayarak kendi iç dünyasından kaçabildi ve iki veya üç kez, konsantre olmak için çok üzgün olduğu için ıssızdı.
(That night Christine Hartmann went to bed with a book she had taken from among the many that lay strewn around the Manor. From an early age she had developed the art of being alone and generally preferred her own company to anyone else's. She read books at enormous speed and judged them entirely on their ability to remove her from her material surroundings. In almost all the unhappiest days of her life she had been able to escape from her own inner world by living temporarily in someone else's, and on the two or three occasions that she had been too upset to concentrate she had been desolate.)
O akşam Christine Hartmann, malikaneye dağılmış birçok kişiden seçtiği bir kitapla yatağa yerleşti. Çocukluğundan beri, yalnızlık becerisini geliştirmişti, genellikle kendi şirketini başkalarınınkine tercih etti. Hevesli bir okuyucu, kitapları hızla yuttu ve onları fiziksel ortamından uzaklaştırma güçlerine göre değerlendirdi.
En zor günlerinde edebiyat, iç kargaşasından önemli bir kaçış sağladı ve diğer yazarlar tarafından hazırlanan dünyalarda geçici olarak yaşamasına izin verdi. Bununla birlikte, odaklanmakta zorlandığında derin sıkıntı anlarında, derin bir yalnızlık ve üzüntü...