Televizyondaki en iyi şeyler önemsizdir ve hiç kimse ve hiçbir şey ciddi şekilde tehdit edilmez. Ayrıca, bir kültürü, gizlenmemiş önemsizliklerin çıktısı ile değil, önemli olduğunu iddia ettiği şeyle ölçmüyoruz. Bizim sorunumuz var, çünkü televizyon en önemlisi ve bu nedenle, özlemleri yüksek olduğunda, kendisini önemli kültürel konuşmaların bir taşıyıcısı olarak sunduğunda en tehlikelidir. Buradaki ironi, entelektüellerin ve eleştirmenlerin sürekli televizyon yapmaya çağırdığı şeydir.
(The best things on television are its junk, and no one and nothing is seriously threatened by it. Besides, we do not measure a culture by its output of undisguised trivialities but by what it claims as significant. Therein is our problem, for television is at its most trivial and, therefore, most dangerous when its aspirations are high, when it presents itself as a carrier of important cultural conversations. The irony here is that this is what intellectuals and critics are constantly urging television to do.)
Neil Postman, televizyondaki önemsiz içeriğin genellikle sadece önemsiz olarak kabul edilirken, ciddi kültürel tartışmalara girmiş gibi davrandığında önemli bir tehdit oluşturduğunu savunuyor. Toplumun kültürünü ürettiği anlamsız malzeme ile gerçekten ölçmediğini, bunun yerine anlamlı olduğunu düşündüğüne dikkat çekiyor. Bu, televizyonun derin toplumsal sorunları aktarma girişimlerinde genellikle daha önemsiz ve yanıltıcı hale geldiği bir paradoks ortaya koyuyor.
Bu durum, televizyonun daha ağır konular almasını istedikleri için eleştirmenlerin ve entelektüellerin sahip olduğu endişelerini vurgulamaktadır. Bununla birlikte, televizyon bu beklentileri karşılamak için yükseldiğinde, önemli konuların sığ yorumlarını sunma ve eğlence ve gerçek söylem arasındaki çizgiyi daha da bulanıklaştırma riskiyle karşı karşıya. Dolayısıyla, önemli konuşmalar için bir platform olarak tasarlanan şey, sonuçta bu tartışmaların zayıflatılması riskleri vardır.