Hayatınızda yapabileceğiniz en az şey ne için umduğunuzu anlamaktır. Ve yapabileceğiniz en fazla şey bu umudun içinde yaşamak. Uzaktan hayran değil ama içinde, çatısının altında yaşayın. İstediğim o kadar basit ki neredeyse söyleyemem: temel nezaket. Yemek için yeterli, etrafta dolaşmak için yeterli. Çocukların bir gün ne muhripler ne de yok edilen olmaya devam etme olasılığı. Bu kadar. Şu anda o umut içinde yaşıyorum, koridorunu aşağı iniyorum ve her iki taraftaki duvarlara dokunuyorum.
(The very least you can do in your life is to figure out what you hope for. And the most you can do is live inside that hope. Not admire it from a distance but live right in it, under its roof. What I want is so simple I almost can't say it: elementary kindness. Enough to eat, enough to go around. The possibility that kids might one day grow up to be neither the destroyers nor the destroyed. That's about it. Right now I'm living in that hope, running down its hallway and touching the walls on both sides.)
Barbara Kingsolver’ın "hayvan hayallerinden" alıntı hayatımızdaki umudun önemini vurgular. Basitçe umutlarımızı tanımlamanın yapabileceğimiz minimum olduğunu gösterirken, bu umut içinde gerçekten kucaklamak ve yaşamak nihai hedeftir. "Çatının altında" yaşamak, sadece daha iyi bir gelecek için pasif olarak istememekle kalmayıp, isteklerimize tamamen daldırılmayı ima eder. Bu fikir, umudu varlığımızın bir parçası olarak aktif bir şekilde aktif olarak tanımamıza meydan okuyor.